Tag: Krzywy Las

Krzywy Las pod Szczecinem – tajemnica krzywych drzew

Posted on 2025-01-20 by Kropla Morza Leave a comment

Krzywy Las to jedno z najbardziej tajemniczych i intrygujących miejsc w Polsce. Położony niedaleko miejscowości Gryfino, zaledwie 35 km od Szczecina, przyciąga turystów i badaczy z całego świata. Charakterystyczną cechą tego miejsca są nietypowo wygięte drzewa, które wyglądają, jakby zostały uformowane przez jakąś nadprzyrodzoną siłę. Jak powstał Krzywy Las i co sprawia, że drzewa mają tak niezwykły kształt? Przyjrzyjmy się temu trochę bliżej. Read more

Posted in Polska, UncategorizedTagged atrakcja turystyczna, Gryfino, Krzywy Las, Szczecin, zachodniopomorskieLeave a Comment on Krzywy Las pod Szczecinem – tajemnica krzywych drzew

Szukaj:

Witaj!

Jestem Ania i bardzo się cieszę, że coraz częściej zaglądacie na mojego bloga. Nie lubię stać w miejscu i staram się cały czas rozwijać, podobnie jak mój blog Kropla Morza. W ostatnim czasie coraz bardziej skręca on w tematykę turystyczną i książkową, bo obecnie to moje dwie największe pasje.

Więcej informacji znajdziesz w zakładce „O mnie”.

kroplamorza

Piękna jesień w Parku Oruńskim 🍂🍂🍂🍁

Gdańskie #kamieniczki, tym razem przy ul. Chlebni

⛰️ Na zdjęciu jeden z pięknych budynków w M

Ponad miesiąc temu byliśmy na spływie pontonowy

A dziś taki gdański klasyczek. Jak widać roboty

Amber Sky z innej, niż zwykle, strony. To tak w r

Tuż obok centrum Gdańska w upalny letni dzień m

Z wieczornego spaceru... #łabędź #łabędzie #

Z dzisiejszego spaceru. Wśród tych kamyków niez

Dla mnie to rozczulający widok i wspomnienie dzie

W czasie długiej majówki odwiedziliśmy kilka ci

Wiosenny spacer w Babich Dołach przy torpedowni.

Jeden z wielu mural na gdańskiej Zaspie. Można c

Fragment Parku Oruńskiego na przedwiośniu. Ziele

Z wczorajszej wycieczki do Centrum Pieniądza NBP

Górki Zachodnie w Gdańsku zimową porą. Byliśc

Amber Sky w Gdańsku - dziś były pewnie piękne

Jeszcze zima, choć od jutra podobno odwilż. Uwie

Zima, zima ❄️❄️❄️ A to moja zimowa mod

Jest listopad (choć sypnęło śniegiem jak zimą

Wczoraj odbyły się ostatnie w tym sezonie zbiory

Jesień w swojej pięknej odsłonie - dużo złoty

Jesień, jesień 🍂🍁 Jeśli słoneczna i such

Wczytaj więcej Obserwuj na Instagramie

Ostatnie wpisy

Krzywy Las pod Szczecinem – tajemnica krzywych drzew

2025-01-20Krzywy Las to jedno z najbardziej tajemniczych i intrygujących miejsc w Polsce. Położony niedaleko miejscowości Gryfino, zaledwie 35 km od Szczecina, przyciąga turystów i badaczy z całego świata. Charakterystyczną cechą tego miejsca są nietypowo wygięte drzewa, które wyglądają, jakby zostały uformowane przez jakąś nadprzyrodzoną siłę. Jak powstał Krzywy Las i co sprawia, że drzewa mają tak niezwykły kształt? Przyjrzyjmy się temu trochę bliżej. Co wyróżnia Krzywy Las? Krzywy Las to niewielki fragment lasu, który składa się z około 100 sosen posadzonych prawdopodobnie w latach 30. XX wieku. Drzewa te wyrastają z ziemi pod kątem około 90 stopni, a następnie prostują się, tworząc charakterystyczny, łukowaty kształt przypominający literę „C”. Ich zakrzywione pnie mają wysokość od 1 do 3 metrów. Co ciekawe, wszystkie drzewa są wygięte w jednym kierunku – na północ. Tajemnicze teorie – jak powstały krzywe drzewa? Przez lata powstało wiele teorii na temat przyczyn niezwykłego kształtu drzew w Krzywym Lesie. Oto najczęściej wymieniane hipotezy: 1. Celowa działalność człowieka Najbardziej prawdopodobna teoria zakłada, że to człowiek celowo uformował drzewa. W okresie międzywojennym mogły być one specjalnie wygięte w celu wykorzystania ich drewna do produkcji łodzi, mebli, beczek lub elementów konstrukcyjnych. Krzywe pnie miały zapewniać odpowiednią elastyczność i wytrzymałość materiału. Niestety, wybuch II wojny światowej sprawił, że prace przerwano, a las pozostawiono swojemu losowi. 2. Przypadkowa działalność człowieka Możliwe również, że młode drzewa zostały uszkodzone przez ciężki sprzęt rolniczy lub czołgi, co spowodowało ich deformację. 3. Wpływ warunków naturalnych Inna teoria sugeruje, że drzewa mogły zostać zniekształcone przez ekstremalne warunki atmosferyczne, takie jak silne wiatry, obfite opady śniegu lub burze, które wpłynęły na ich rozwój. 4. Wpływ innych sił Są też mniej prawdopodobne teorie, wskazujące na wpływ pola magnetycznego, żył wodnych, a nawet UFO. Krzywy Las jako atrakcja turystyczna Krzywy Las jest dość popularnym celem wycieczek dla osób szukających niezwykłych miejsc w Polsce. Spacer wśród tych nietypowych drzew to niezapomniane przeżycie, a ich nietypowy kształt stanowi idealny temat do fotografii. Warto odwiedzić to miejsce podczas podróży po zachodniopomorskim, zwłaszcza że jest ono łatwo dostępne i znajduje się w pobliżu Szczecina. Jak dotrzeć do Krzywego Lasu? Krzywy Las znajduje się na obrzeżach miejscowości Nowe Czarnowo, niedaleko Gryfina. Dojechać tam można samochodem, a na miejscu znajduje się niewielki parking. Teren jest dobrze oznakowany i dostępny dla pieszych, choć okolice parkingu trochę mnie wprowadziły w konsternację, gdyż znajdują się tam rury ciepłownicze, które nieco psują apetyt na spacer w naturze. Podsumowanie i pytanie do Ciebie Krzywy Las to miejsce dość tajemnicze, które inspiruje do odkrywania jego historii i przyrody. Jednocześnie, według mnie, nieco rozczarowujące. Przed wejściem do lasu znajdują się mało estetyczne rury ciepłownicze, garaże, ogródki działkowe, które już na wstępie psują trochę aurę tajemniczości i natury. Ponadto sam teren z wygiętymi sosnami jest naprawdę nieduży, a jego obejście zajmuje zaledwie kilka minut. Według mnie nie warto jechać tam specjalnie, ale warto odwiedzić je przy okazji (np. w drodze do Szczecina) i przekonać się na własne oczy, jak to jest z tym Krzywym Lasem. A co Ty myślisz o Krzywym Lesie? Czy masz swoją teorię na temat jego powstania? A może odwiedziłeś już to miejsce i chciałbyś podzielić się swoimi wrażeniami? Daj znać w komentarzach – chętnie poznam Twoją opinię! [...] Read more...

Dwór Artusa. Krople Gdańska cz. 11

2025-01-13Dwór Artusa w Gdańsku to jedno z najbardziej charakterystycznych i imponujących miejsc w mieście, które pełniło kiedyś rolę centrum życia towarzyskiego i handlowego. Znajduje się w samym centrum historycznej części Gdańska przy Trakcie Królewskim, tj. przy Długim Targu tuż za słynną fontanną Neptuna. Obecnie jest częścią Muzeum Gdańska i można go zwiedzać. Natomiast polecam również zwrócić uwagę na wydarzenia specjalne, które czasem odbywają się w tym zabytkowym miejscu. Współcześnie organizowane są tu m.in. wystawy czasowe, koncerty i inne wydarzenia kulturalne. To już jedenasty wpis z cyklu „Krople Gdańska” na blogu. Ponieważ kocham moje miasto, to chcę Wam trochę je przybliżyć. W zamyśle są to artykuły opisujące najciekawsze miejsca i rzeczy w Gdańsku, warte zobaczenia czy odkrycia. Większość z nich nigdy nie znajdzie się w żadnym przewodniku, a wiele nie jest dobrze znanych nawet gdańszczanom. A niektóre są bardzo typowe – to dla tych, którzy dopiero odkrywają Gród nad Motławą. Część to rzeczy stare, inne dopiero co powstały. Część atrakcji jest dla całych rodzin, inne zaciekawią raczej dorosłych. To co, zwiedzamy Gdańsk razem? W ramach cyklu powstało do tej pory 10 artykułów: 1. Najlepsze place zabaw dla dzieci 2. Czy Jarmark Dominikański może się podobać? 3. Zimą nad morze? 4. Zbiornik Stara Orunia 5. Co zobaczyć z dzieckiem w Gdańsku? 15 najlepszych atrakcji 6. Najbardziej turystyczna trasa zwiedzania Gdańska z mapką i opisem 7. 10 ciekawostek o Muzeum Bursztynu w Gdańsku 8. Gdańskie zoo 9. Piwnica Romańska 10. Europejskie Centrum Solidarności. Oprócz tego na blogu znajdziecie jeszcze dwa inne artykuły o Gdańsku, które nie wchodzą w skład cyklu „Krople Gdańska”, gdyż powstały, zanim ten pomysł pojawił się w mojej głowie: o Wyspie Sobieszewskiej i fokach, o Zbiorniku Wody Kazimierz na Wyspie Sobieszewskiej i śluzie w Przegalinie. Co można zobaczyć w środku Dworu Artusa? Najbardziej imponująca jest oczywiście wielka sala w stylu gotyckim. Zachwyca ona swoją przestronnością, bogactwem dekoracji, pięknymi łukami i oczywiście słynnym piecem. To największy w Europie piec kaflowy, mający aż 10,6 metra wysokości, zdobiony ponad 500 kaflami przedstawiającymi wizerunki władców, herby miast i sceny mitologiczne. Podobno niektóre karykaturalne portrety nie bardzo podobały się współczesnym gdańszczanom. 😉 Wnętrze ozdobione jest rzeźbami, malowidłami i emblematami, które nawiązują do mitologii, religii, morskiej historii Gdańska i świata handlu. Z kolei rzeźby lwów, które strzegą herbu Gdańska, są symbolem siły i władzy. W wielkiej sali warto zadzierać głowę, bo wiele eksponatów i ciekawostek znajduje się wysoko, jak np. modele okrętów, które symbolizowały potęgę morską miasta. Na ścianach wiszą obrazy przedstawiające alegorie, sceny historyczne oraz portrety ważnych postaci związanych z Gdańskiem. A pod nimi znajdują się Ławy różnych bractw. Obok znajduje się mniejsza, skromniejsza sala z balkonem i fikuśnymi schodami. Znajdują się tam meble gdańskie, szczególnie szafy, ale też ławy, krzesła, stół. Zawsze mnie zachwyca, że kiedyś ludziom chciało się tak bardzo ozdabiać różne rzeczy. Dlatego lubię przyglądać się delikatnym szczegółom, które umykają na pierwszy rzut oka. Na najwyższej kondygnacji znajdziemy salę z wystawą obrazów przedstawiających Gdańsk. Spędziłam tam prawie tyle samo czasu, co na dole przyglądając się detalom i panoramom Gdańska z różnych okresów, próbując uchwycić, czego współcześnie już nie ma. W Dworze Artusa można obejrzeć także przedmioty związane z historią miasta, w tym broń, narzędzia oraz inne artefakty. Eksponaty te pokazują znaczenie Gdańska jako ważnego ośrodka handlowego w Europie. Trochę historii Dworu Artusa Historia Dworu Artusa w Gdańsku sięga średniowiecza, kiedy miejsce to pełniło kluczową rolę w życiu społecznym, gospodarczym i kulturalnym miasta. Dwór Artusa został wzniesiony w XIV wieku. Swoją nazwę wziął od legendy o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu, którzy byli symbolem cnót rycerskich, lojalności i braterstwa. Takie cechy chcieli też przejawiać zamożni mieszkańcy Gdańska. Na początku dwór pełnił funkcję klubu towarzyskiego – spotykali się tu członkowie elity Gdańska ze szlacheckim pochodzeniem, aby omawiać interesy, wymieniać informacje i biesiadować. Później stał się siedzibą bractw kupieckich, zrzeszających bogatych kupców i rzemieślników. W XVI wieku, w okresie największego rozkwitu miasta jako ważnego portu i członka Hanzy, Dwór Artusa stał się symbolem prestiżu Gdańska. W tym czasie wnętrza zostały bogato ozdobione, a do budynku dodano elementy renesansowe i manieryczne. Podczas II wojny światowej Dwór Artusa, jak wiele budynków w Gdańsku, został poważnie zniszczony. Spłonęły m.in. dach i wiele cennych elementów wnętrza. Jednak po wojnie, w latach 50. XX wieku, Dwór Artusa został pieczołowicie odbudowany. Zrekonstruowano wówczas wiele detali, w tym piec kaflowy, modele statków oraz malowidła na ścianach. Informacje praktyczne Adres: Dwór Artusa ul. Długi Targ 43/44, Gdańsk Godziny otwarcia: poniedziałek, środa, piątek, sobota, niedziela: 10.00-16.00 środa: 10.00-18.00 wtorek: nieczynne Zwiedzanie może być również niedostępne w czasie istotnych dla miasta uroczystości i wydarzeń. Cennik (I 2025): Bilety: normalne – 25 zł ulgowe – 18 zł rodzinne (max. 2 dorosłych i 6 dzieci) – 67 zł Przewodnik (na życzenie do 9 osób) – 50 zł Przewodnik (na życzenie od 10 osób) – 100 zł Poniedziałek – wstęp wolny Ponadto bezpłatne wejście raz w roku przysługuje posiadaczom Gdańskiej Karty Mieszkańca. Czas zwiedzania: Od 30 do 60 minut. Dojście/dojazd: Do Dworu Artusa dojdziecie tylko na piechtę i dlatego musicie liczyć się ze spacerkiem. Najbliżej dojedziecie tramwajem lub autobusem do przystanku Brama Wyżynna i stamtąd przechodząc przez Złotą Bramę i ul. Długą dojdziecie po około 600 m do Dworu Artusa. Odrobinę dalej będzie od SKM-ki – przystanek Śródmieście. Samochodem ogólnie nie polecam, ale jeśli bardzo musicie to najbliższe parkingi kubaturowe (płatne) znajdziecie w Forum Gdańsk i przy ul. Okopowej oraz w strefie płatnego parkowania na ul. Szerokiej i w okolicach lub na Targu Węglowym. Pamiętajcie, że w ścisłym centrum Głównego Miasta jest Strefa Ograniczonej Dostępności, dlatego wjechać można tam tylko ze specjalnym identyfikatorem. Podsumowanie Trudno pominąć Dwór Artusa, zwiedzając Gdańsk. Wchodząc do tej jednej z najpiękniejszych kamienic, można poczuć klimat dawnego Gdańska, gdy miasto było jednym z najważniejszych portów na Bałtyku. Wnętrze przywołuje na myśl czasy świetności Hanzy i bogactwa kupieckiego. Zwiedzanie Dworu Artusa może być też sposobem na spędzenie czasu w Gdańsku, gdy pogoda płata figle. Może to być również fragment dłuższej trasy zwiedzania, którą proponowałam Wam tutaj. Ciekawa jestem czy lubicie odkrywać zabytkowe miejsca pełne historii i pięknych detali? Odwiedziliście Dwór Artusa? Jakie wywarł na Was wrażenie? A może macie już swoje ulubione zakątki w Gdańsku, które polecilibyście innym? Podzielcie się nimi w komentarzach! [...] Read more...

Czytelnicze podsumowanie 2024 roku

2025-01-08Na początku każdego roku z radością siadam, by stworzyć czytelnicze podsumowanie – to już niemal moja mała tradycja. Uwielbiam ten moment refleksji, gdy mogę spojrzeć wstecz na książki, które towarzyszyły mi przez ostatnie miesiące. To nie tylko okazja, by przypomnieć sobie najpiękniejsze literackie odkrycia, ale także szansa na zauważenie, jak moje czytelnicze gusta ewoluowały i co mnie w danym roku szczególnie poruszyło. Samo tworzenie takiego zestawienia to dla mnie czysta przyjemność – jak rozmowa z przyjacielem o ulubionych historiach, bohaterach i refleksjach. Mam nadzieję, że moje czytelnicze podsumowanie 2024 roku będzie dla Was inspiracją, a może nawet zachętą do stworzenia własnego! Moje czytanie w 2024 roku przeszło wielkie przeobrażenie, ponieważ niemal połowę książek wcale nie przeczytałam, tylko przesłuchałam! To wielka zmiana, bo w poprzednich latach miałam najwyżej kilka audiobooków rocznie na swoim koncie i nie kryłam, że nie jest to mój ulubiony sposób na zapoznawanie się z książkami, choć z roku na rok coraz bardziej się do niego przekonywałam. Tym razem jednak zarówno czytanie, jak i słuchanie było na takich samych prawach. Cele z 2024 roku Czytelnicze cele na 2024 rok miałam trzy (możecie sprawdzić je tutaj): przeczytać 52 książki w rok, w tym 12 książek z różnych krajów świata, z których do tej pory jeszcze nic nie przeczytałam oraz sięgać po książki związane z moim regionem, czyli Gdańskiem i okolicami. Pierwszy cel zrealizowałam z małym naddatkiem, bo udało mi się przeczytać 53 książki. Gdzieś około września myślałam, że to się nie uda, ale zebrałam się w sobie i wyzwanie ukończyłam z sukcesem. Jeśli chodzi o drugi cel, to związany jest on z projektem na blogu „Czytelnicza podróż po świecie” i to w jego ramach czytam książki autorów z całego świata. W 2024 roku udało mi się ich przeczytać 3, czyli jedynie jedną czwartą tego co zakładałam, więc jestem trochę rozczarowana. Wśród przeczytanych w ubiegłym roku książek z nowych krajów były: Korea Południowa (nawet dwa tytuły: „Urodzona w 1982” i „Panna Kim wie” Cho Nam-Joo), Etiopia („Powrót do Missing” Abraham Verghese) i Samoa („Na dyżurze” Ineke Meredith). Oprócz tego przeczytałam również kilka książek z innych krajów niż z Polski, USA i Wielkiej Brytanii, np. mangę z Japonii „One week family” Yatsuhashi’ego, włoską powieść Francesci Giannone „Listonoszka z Apulii”, thriller z Austrii „Chciwość” Marca Elsberga oraz dwie powieści z serii „Utracone córki” pochodzącej z Nowej Zelandii Sorayi Lane. Wszystkie te książki dublują już jednak kraje, z których coś już czytałam, nie mają zatem wpływu na realizację projektu „Czytelnicza podróż po świecie”. Obecnie mam na koncie przeczytane 46 książek z różnych krajów świata, co stanowi 24% wszystkich państw. Na bieżąco możecie śledzić moje postępy w zakładce „Czytelnicza podróż po świecie”. Trzeci cel związany był z książkami związanymi z Gdańskiem lub okolicami. W 2024 roku przeczytałam 5 takich książek. Jedna z nich była jednak wyjątkowa, bo Gdańsk odgrywał w niej istotną, o ile nie pierwszoplanową rolę – była to „Kamienica Schopenhauerów” Anny Sakowicz. Książki z mojego regionu umieszczam w specjalnej zakładce na blogu „Gdańskie książki”, więc jeśli chcecie więcej inspiracji z tej tematyki, to zapraszam właśnie tam. Trochę statystyki Podobnie jak w poprzednich latach, w 2024 roku często odwiedzałam gdańskie biblioteki – wypożyczyłam z nich aż 25 tytułów. Tylko dwie książki przeczytałam z własnej półki. Przez cały rok nie kupiłam ani jednej, więc to raczej oczywiste, że rzadko sięgałam na własną półkę. Przeczytałam 27 książek papierowych i wysłuchałam 26 audiobooków – to mój absolutny rekord w tym zakresie. Do tej pory słuchałam książek jedynie okazjonalnie, a w 2024 roku robiłam to bardzo regularnie. Do słuchania audiobooków korzystałam z promocyjnych dostępów w kilku aplikacjach, np. Audioteka i Bookbeat. W prezencie dostałam też dostęp do 6 książek w aplikacji Empiku. Próbowałam też słuchać kilku książek na Youtube, ale mam wrażenie, że dostępne tam audiobooki nie są legalne, bo ich jakość jest zwykle fatalna: albo beznadziejny lektor, albo zapętlone rozdziały kilkukrotnie się powtarzające, albo problemy z powrotem do ostatnio przesłuchanego fragmentu. Ogólnie tego źródła nie polecam. W przeciwieństwie do 2023 roku w pierwszej połowie roku czytanie szło mi zdecydowanie gorzej. Do czerwca 2024 roku przeczytałam tylko 17 książek, w tym w marcu i w maju tylko po jednej. Najwięcej książek w miesiącu – dziewięć – przeczytałam/przesłuchałam w październiku, a siedem w sierpniu. Najgrubszym przeczytanym przeze mnie tomem była powieść historyczna „Świat bez końca” Kena Foleta, która miała aż 895 stron. To drugi tom serii o Kingsbridge (pierwszy przeczytałam rok wcześniej). Nieco cieńsza była etiopska powieść „Powrót do Missing” Abrahama Verghese, która liczyła sobie 751 stron. Ponadto było jeszcze pięć książek, które miały ponad 500 stron – to „Atlas. Historia Pa Salta” Lucindy Riley i Harry’ego Whittakera (671 stron), „Katharsis” Macieja Siembiedy” (574 strony), „Spotkamy się pod drzewem ombu” Santy Montefiori (560 stron), „Samotne wyprawy” Beaty Pawlikowskiej (542 strony) i „Tajemnice zamku” Lucindy Riley (512 stron). Najcieńszą przeczytaną w tym roku książką był zestaw opowiadań „Pewnego razu w Bieszczadach” Rafała Skowrońskiego (100 stron), a także reportaż Ryszarda Kapuścińskiego „Jeszcze dzień życia” (110 stron) o wojnie w Angoli. Łącznie w 2024 roku przeczytałam 20,1 tysięcy stron, co dało średnią grubość 378 stron na jedną książkę, czyli odrobinę więcej niż w zeszłym roku, gdy było to 368. Co czytałam w 2024 roku? Najwięcej, bo aż 36 przeczytałam powieści obyczajowych, w tym kilka powieści historycznych oraz 10 kryminałów lub thrillerów. Ponadto cztery reportaże, dwie książki o charakterze biograficznym i jeden poradnik podróżniczy. Wyszłam też poza swoją strefę komfortu, ponieważ przeczytałam jedną mangę „One week family”, a także jedną powieść graficzną (wcześniej nawet nie wiedziałam, że coś takiego w ogóle istnieje) – „Zabić drozda” Harpera Lee. To ostatnie to był przypadek, bo zamówiłam ją z biblioteki i nie zauważyłam, że drobnym drukiem był dopisek „powieść graficzna”. Ale jak już wypożyczyłam, to przeczytałam i była całkiem w porządku. Na grafice możecie zobaczyć kilka najważniejszych liczb z mojego czytelniczego podsumowania 2024 roku. Antypolecenia Podobnie, jak w poprzednich latach, w 2024 roku nie było zbyt wiele książek, które bym zdecydowanie odradzała, choć kilka takich się znalazło. Były to duże rozczarowania ze względu na autora, polecenia innych lub ze względu na … brak powieści w powieści! Jeśli zatem ich nie czytaliście i chcecie zaoszczędzić sobie frustracji, to raczej trzymajcie się od nich z daleka. Co zatem mnie najbardziej rozczarowało? „Kawiarenka pod Różą” Katarzyna Michalak Ta historia miała całkiem duży potencjał, bo poznajemy Amelię, która staje na progu starej kamienicy w małym miasteczku Zabajka. Jak się okazuje, dziewczyna cierpi na amnezję. W nowym miejscu poznaje kilka koleżanek i brata jednej z nich, wyprawia swoje urodziny i myśli o otworzeniu własnej kawiarni. I tyle! Książka ma ładną okładkę, zachęcający tytuł i prawie w ogóle treści! To około 180 przepisów na słodkości przerywane zalążkiem powieści, a może tylko początkiem opowiadania, bo treści do czytania jest tam naprawdę niewiele, a dalszy ciąg jest niby w drugim tomie. Ja zdecydowanie podziękuję, przepisy wolę poczytać sobie na odpowiednich blogach. 😉 Jeśli zatem wolicie czytać interesujące historie, a nie książkę kucharską, to zdecydowanie odradzam „Kawiarenkę pod Różą”. „Wpadka roku” Gabriela Gargaś To moja biblioteczna wpadka. Wzięłam ją bez żadnego researchu z półki i niestety zawiodłam się bardzo. Powieść przedstawia perypetie 42-letniej Tatiany, która po raz trzeci zostanie matką. Na dodatek jej starszy syn także zrobił niespodziankę i Tatiana ma zostać jednocześnie babcią. Na szczęście może liczyć na wsparcie przyjaciółki Darii. Niestety sposób przedstawienia tej historii, język, dialogi całkowicie mnie zawiodły. Ledwo dałam radę doczytać ją do końca. A szkoda, bo miałam nadzieję na lekką i przyjemną lekturę, a dostałam naprawdę słabe czytadło. „Jak oddech” Małgorzata Warda Lubię książki Małgorzaty Wardy, jednak „Jak oddech” zupełnie do mnie nie przemówiła. Męczyłam się z nią prawie dwa miesiące. Porusza trudny, ale ważny temat zaginięć i poszukiwań osób oraz tragedii ich rodzin. Dla mnie było tu za dużo ezoteryki, nie mogłam się w tym odnaleźć. Również zakończenie było niesatysfakcjonujące, a całość po prostu dość nudna. I mimo że akcja powieści dzieje się w Trójmieście, to nie polecam, nie zachęcam i szybko zapominam. „Narzeczona z second-handu” Agata Bizuk „Narzeczona z second-handu” trochę przypomina mi „Wpadkę roku” – w sensie jest tak samo infantylnie i beznadziejnie. Mąż zdradza żonę, ona chce się trochę zemścić, więc znajduje sobie świetnego faceta. Mąż jest jakby nieco zazdrosny. W międzyczasie Michalina awansuje na redaktor naczelną lokalnej plotkarskiej gazety. Historia jakich wiele, ale tu ciągle i wszędzie toniemy w wymiotach i innych odchodach. Główna bohaterka ciągle posługuje się zwrotem „Ja piep**ę”, co w pewnym momencie staje się mega irytujące. Ciągle na kogoś się obraża o głupoty, ma problem ze zrozumieniem drugiej osoby. Jest egocentryczna i zdecydowanie nie daje się lubić, choć nie jest to wyznacznik dobrej czy złej książki. Zresztą inni bohaterowie są podobni, przerysowani, a kolejne problemy coraz bardziej wydumane. Zatem szczerze nie polecam. Moje TOP 10 Podobnie jak w poprzednim roku dobrych książek w 2024 roku przeczytałam całkiem sporo, ale nie mam swojego absolutnego faworyta. Zestawiłam je w konkretnej kolejności, choć TOP 10 odzwierciedla raczej mój chwilowy, obecny nastrój, a nie konkretne wrażenia z lektury. Wszystkie one są dla mnie wyśmienite i godne polecenia. Dobre były absolutne pewniaki, czyli książki moich ulubionych autorów, ale także niektóre reportaże. Może znajdziesz wśród nich coś dla siebie? 1. „Wszystko za Everest” Jon Krakauer Klimaty wspinaczkowe są mi zupełnie obce, a jednak ten reportaż wręcz pochłonęłam! „Wszystko za Everest” Jona Krakauera to relacja dziennikarza z komercyjnego wejścia na najwyższą górę świata w 1996 roku. W czasie tej wspinaczki zerwała się burza i doszło do tragedii – zginęło 8 osób. Książka jest świetnie napisana, pozwala wczuć się w klimat wysokich gór, aklimatyzacji, zimna i morderczej wspinaczki w górę i w dół. I coraz rzadszego powietrza, które nie tylko utrudniało oddychanie, ale mogło powodować obrzęk płuc i mózgu, a w najwyższych partiach nawet zaburzenia pamięci i świadomości. Jednak najważniejsze są emocje, które przeżywał autor – najpierw ekscytacji i niepewności w miarę zbliżania się do szczytu, potem niewyobrażalnego zmęczenia, a na koniec syndromu ocaleńca. Reportaż ma też charakter polemiki z innymi uczestnikami wyprawy, bo nie sposób uciec od dociekań, kto zawinił tej tragedii. Naprawdę świetnie napisany i godny polecenia reportaż. 2. „Zaginione arabskie księżniczki” Marcin Margielewski Po którą książkę Marcina Margielewskiego bym nie sięgnęła, to zawsze jest świetnie. I niestety przerażająco. „Zaginione arabskie księżniczki” to próba zachowania pamięci o kobietach z Arabii Saudyjskiej, które za najdrobniejsze nieposłuszeństwo, a czasami tylko za domniemany błąd mogą zniknąć – dosłownie. I to kobiety z wyższych sfer, prawdziwe arabskie księżniczki. Gdy próbują się buntować przeciwko nieograniczonej władzy mężczyzn, giną bez śladu. Zakazane jest wówczas nawet wspominanie o tym, że taka osoba w ogóle istniała. Autor spisał wspomnienia człowieka, który służył w saudyjskich pałacach, oczywiście nie kobietom, bo do tych nie może zbliżyć się żaden mężczyzna niebędący bliską rodziną. Jednak widział, jak traktowane były córki, siostry, żony, a nawet matki swoich „panów”. Każda kolejna historia łamie serce. Wydaje nam się nieprawdopodobne, że w XXI wieku takie rzeczy nadal się dzieją! I chociaż z pozoru księżniczki mają wszystko, de facto są więźniami tego arabskiego systemu, który religią i troską jest w stanie wytłumaczyć każdą męską zbrodnię. To mocny reportaż, więc polecam go tylko osobom o mocnych nerwach, bo tu z każdej kartki wychodzi zło, kłamstwo, sadyzm i zbrodnia. 3. „Urobieni. Reportaże o pracy” Marek Szymaniak I kolejny świetny reportaż. „Urobieni. Reportaże o pracy” Marka Szymaniaka to nie jest łatwa lektura. Ciężko się czyta o wyzysku lub wręcz niewolniczej pracy w Polsce. I nie w zamierzchłych czasach, ale obecnie. Gdy człowiek sobie uświadamia, że takie traktowanie pracowników nadal ma miejsce jest przerażony. Bo godna praca i godziwa płaca wydają się oczywistym prawem człowieka, a okazuje się, że wcale tak nie jest. Opisanych ludzi i zdarzeń jest tu sporo, ale chyba najbardziej przeraziły mnie dwa: fabryka Toyoty i prywatny przedsiębiorca mający się za zbawiciela dla wykorzystywanych przez siebie pracowników. Wspomniana fabryka to wręcz niewolniczy obóz pracy, gdzie trudno nawet wyjść do toalety. Jednak te nieludzkie zasady w większości są dziełem polskich kierowników, a nie japońskich właścicieli. Smutna i przygnębiające to lektura, ale też uświadamia, że posiadanie dobrej pracy należy doceniać. Bardzo polecam te reportaże, bo na wiele spraw otwierają oczy. 4. „Kim Jiyoung. Urodzona w 1982” Cho Nam-Joo „Kim Jiyoung. Urodzona w 1982” południowokoreańskiej autorki Cho Nam-Joo to przejmujące studium życia kobiet w Korei Południowej w XXI wieku. Wydawałoby się, że w takim rozwiniętym kraju życie kobiet nie jest gorsze od mężczyzn. Tymczasem od najmłodszych lat nadal traktowane są one zupełnie inaczej. Mimo że często mają lepsze wykształcenie niż mężczyźni, to nawet po studiach bardzo trudno znaleźć im pracę. A gdy zdecydują się na dziecko, to najczęściej muszą z tej pracy zrezygnować. Odczuwają niesamowitą presję w pracy i ze strony rodziny. Nie wiem, czy dałabym radę żyć tak, jak młode Koreanki. 🙁 Książka (właściwie audiobook) bardzo mnie poruszyła, a poznanie warunków życia, i to współczesnych, innego kraju bardzo rozszerza horyzonty. 5. „Atlas. Historia Pa Salta” Lucinda Riley i Harry Whittaker Długo czekałam na przeczytanie ostatniej części cyklu o siedmiu siostrach, co spowodowało, że niektóre historie sióstr już trochę zbladły w mojej pamięci, a szczegóły i imiona się zatarły, więc chwilami nie w pełni nadążałam za akcją ;). „Atlas. Historia Pa Salta” spełniła jednak moje oczekiwania i potwierdziła podejrzenia odnośnie głównego bohatera, oczywiście tylko te współczesne. Cała historia jest naprawdę niesamowita, choć też bardzo raniąca. Polecam cały cykl, ale historia Atlasa jest cudowną wisienką na torcie, która spaja całość. Gdy usłyszałam o śmierci autorki Lucindy Riley, to byłam przerażona, że już nigdy nie poznamy tajemnic Pa Salta. Więc ogromnie się ucieszyłam, że jej syn ma dokończyć ten ostatni tom. I prawdę mówiąc, nie czuję różnicy w stylu pisania pomiędzy tym ostatnim tomem a poprzednimi. 6. „Tajemnice zamku” Lucinda Riley Ewidentnie mam słabość do książek Lucindy Riley. I to nie tylko do serii o siedmiu siostrach. Tym razem przenosimy się do starego zamku na południu Francji. Poznajemy historię rodziny i jej zaginionych członków. Akcja toczy się dwutorowo: współcześnie i w czasie II wojny światowej i bardzo mnie wciągnęła. Zresztą jak we wszystkich książkach tej autorki. Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po żadną inną powieść Lucindy Riley poza słynną serią, to polecam, bo każda to prawdziwa perełka! 7. „Kołysanka” Maciej Siembieda Uwielbiam książki Macieja Siembiedy, bo zawsze niosą w sobie fascynującą tajemnicę. Te zagadki pobudzają szare komórki, wzbudzają ciekawość i silną chęć odwiedzenia wszystkich miejsc, w których dzieje się akcja danej książki. I dokładnie tak samo było tym razem. Czytając „Kołysankę” przenosiłam się w wyobraźni do pałacu naszego polskiego Kopciuszka i dumałam, kto był autorem tej zaginionej melodii. A i współczesne tajemnice pani radnej również były bardzo ciekawe. 8. „Katharsis” Maciej Siembieda „Katharsis” Macieja Siembiedy to rewelacyjna saga ciągnąca się od czasów II wojny światowej aż do początku lat 90., od Salonik przez Gdynię do Kletna. Tak się złożyło, że prawie wszystkie miejsca z książki są mi znane, a w kopalni uranu w Kletnie byłam nawet w 2024 roku. Bo uran odgrywa ważną rolę w tej powieści. Jednak najważniejsza jest grecka rodzina, która po wojnie przybywa do Polski i tu osiada. Co ona może mieć wspólnego z gdyńskimi przemytnikami? Losy splatają ze sobą ludzi w zadziwiający sposób. Jeśli znacie prozę autora, to wiecie, że znajdziecie tu trochę sensacji, trochę historii, rodzinnych tajemnic, a przede wszystkim wartką akcję, która cały czas trzymała w napięciu! Jeszcze lepsza wiadomość jest taka, że to dopiero pierwszy tom z trylogii (na razie udało mi się przeczytać dwa). 9. „Świat bez końca” Ken Folet „Świat bez końca” to drugi tom cyklu Kena Folletta o katedrze i mieście Kingsbridge w średniowiecznej Anglii. Ta fantastyczna epicka powieść ma niemal 900 stron, ale ze względu na całkiem wartką akcję i liczne zwroty, a do tego wyrazistych bohaterów czytało się ją bardzo dobrze. W tej powieści przenosimy się do Anglii na początek XIV wieku, gdzie Europę zaczyna dziesiątkować czarna zaraza, czyli dżuma. Fascynujące jest dowiadywanie się, jak w tamtych czasach rozwijała się medycyna, handel, budownictwo, stosunki feudalne i jak zmieniało się społeczeństwo. A w to wszystko wplecione zostały losy kilku bohaterów, będących potomkami rodzin z pierwszego tomu „Filary ziemi”. Polecam wszystkim miłośnikom epickich powieści, średniowiecznej Anglii i niebojących się kilkusetstronicowych historii! 10. „13 powodów” Jay Asher „13 powodów” Jaya Ashera to właściwie studium depresji. Razem z bohaterami słuchamy taśm z nagraniami nastolatki, która popełniła samobójstwo. Na tych taśmach wskazuje osoby i sytuacje, które doprowadziły ją do takiego kroku. Strasznie ciężka jest ta książka, ale pozwala zrozumieć, do czego mogą doprowadzić osobę cierpiącą na depresję nawet drobne nieprzyjemności. I jak łatwo pominąć wysyłane przez nią sygnały. Obejrzałam też serial na Netflixie nakręcony na podstawie tej powieści, ale nie bardzo mi się podobał. Książkę na Instagramie też nie oceniłam najwyżej, ale bardzo zapadła mi ona w pamięć, dlatego umieściłam ją w tym zestawieniu. Czytelnicze cele na 2025 rok 2025 rok będzie kolejnym rokiem, gdzie będę chciała przeczytać 52 książki. To wyzwanie motywuje mnie do działania i przypomina, że oprócz seriali na Netflixie czy internetu są lepsze sposoby na relaks. Czuję po prostu, że książki są dla mnie bardziej rozwojowe. Chcę też bardziej skupić się na moim projekcie „Czytelnicza podróż po świecie”, żeby poznać kolejne 12 nowych krajów z całego świata, z których jeszcze nie czytałam żadnej lektury. Chętnie będę też sięgać po książki z mojego najbliższego regionu, czyli z Gdańska i okolic, ale bez konkretnej liczby. A na koniec chciałbym zapytać Was – jak wypadł Wasz 2024 rok pod względem czytelniczym? Czy odkryliście książki, które szczególnie zapadły Wam w pamięć? A może macie swoje plany czytelnicze na 2025 rok? Koniecznie podzielcie się nimi i swoimi osiągnięciami w komentarzach – bardzo chętnie poznam Wasze historie i inspiracje! [...] Read more...

Safari Park w Kralovy Dvur w Czechach – zoo inne niż wszystkie

2024-09-15Safari Zoo w Kralovy Dvur w Czechach to jedno z najbardziej unikalnych miejsc w Czechach, gdzie zwierzęta żyją na wolnych wybiegach, a odwiedzający mogą poczuć się jak na safari. Zoo skupia się na zwierzętach afrykańskich i kulturze z tego regionu. I znajduje się tylko 40 km od polskiej granicy i około 150 km od Wrocławia. Afrykańskie safari w Czechach Safari zoo w Kralovy Dvur to nie tylko klasyczne zoo, ale także park safari, który pozwala na wjazd na wybiegi dla zwierząt. Jest to oczywiście główna atrakcja tego miejsca, dostępna mniej więcej od maja do września. I mimo że usłyszałam o tym zoo chyba dopiero w zeszłym roku, to lwie safari działa tu od 2015 roku. Wiedzieliście to? W czasie safari przejeżdża się przez wybiegi bawołów, antylop, strusi, pelikanów, zebr, żyraf. Największą atrakcją zapewniającą nieco adrenaliny jest przejazd przez wybieg dla lwów berberyjskich, chociaż w czasie naszej przejażdżki te duże koty leżały sobie leniwie w cieniu i nie wykazywały nami absolutnie żadnego zainteresowania. I dobrze! 🙂 Na safari trzeba kupić dodatkowe bilety, oprócz tych na wejście do samego zoo, a ostatni przejazd ma miejsce o godzinie 16.30. Czym można wybrać się na safari? Na safari można wybrać się na trzy sposoby: – własnym samochodem, – Afrika Truckiem, – Safari Busem. Dla najbardziej niezależnych jest przejażdżka własnym samochodem. Jest to najdroższa opcja, kosztująca 390 KC, czyli około 66 zł (ceny z sezonu 2024). Oczywiście każdy z pasażerów musi posiadać też bilet do zoo. W szczycie sezonu była to bardzo popularna opcja. Gdy byliśmy tam na początku sierpnia, to samochody dosłownie stały w korku na terenie safari, szczególnie przed wybiegiem dla lwów, gdzie wjeżdża się przez podwójnie zabezpieczoną bramę. Safari własnym samochodem powinno trwać około 45 do 90 minut, choć w czasie naszego pobytu zapewne trwało nawet ponad dwie godziny, z czego większość czasu to stanie w korku, niekoniecznie z ciekawymi widokami. Trzeba też mieć na uwadze, że nie każdy rodzaj samochodu może wjechać na safari, np. kabriolety czy auta z elastycznym dachem. W samochodzie nie może też znajdować się żadne zwierzę, choć do samego zoo można wejść z pupilem. Psy na czas safari należy zostawić w specjalnie przygotowanych boksach. Dla większości najbardziej atrakcyjna jest przejażdżka Afrika Truckiem, czyli traktorkiem z przyczepami z czeskim przewodnikiem – może nie wszystko, ale część dało się zrozumieć. 😉 Przejazd trwa około 50 minut. Jego trasa przebiega przez wybieg dla lwów, więc zapewnia troszkę adrenaliny. Ten pojazd ma pierwszeństwo przed prywatnymi autami, więc gładko omijał je i nie musiał stać w korkach. Bilety kosztują 100 KC, czyli około 17 zł. Natomiast Safari Bus nie przejeżdża przez wybieg dla drapieżników, więc można do niego wziąć niewielkie zwierzęta na smyczy. Przejazd trwa około 20 minut i ten pojazd również ma przywilej omijania prywatnych samochodów. Bilety są najtańsze i kosztują 80 KC, czyli około 14 zł. Edukacja i ochrona zwierząt Zoo nie tylko dostarcza rozrywki, ale także pełni ważną funkcję edukacyjną. Na terenie parku odbywają się regularne pokazy i prelekcje na temat ochrony zwierząt i zagrożeń, z jakimi się borykają. Są też specjalne programy edukacyjne dla dzieci (raczej czeskich), które łączą zabawę z nauką, pomagając młodym odkrywcom lepiej zrozumieć świat przyrody. Zoo skupia się na zwierzętach i kulturze afrykańskiej. Jest tu m.in. mini wioska afrykańska, gdzie można zakupić regionalną biżuterię i inne pamiątki, a w innych miejscach można dostać także afrykańskie owoce, orzechy, przyprawy i inne artykuły z tego kontynentu. Safari Zoo w Kralovy Dvur może pochwalić się bogatą kolekcją gatunków zagrożonych wyginięciem, jak nosorożec biały czy koń Przewalskiego. To jedno z nielicznych miejsc w Europie, gdzie można zobaczyć te niezwykłe zwierzęta. Dzięki staraniom pracowników zoo, wiele z nich bierze udział w programach ochrony gatunków. W części pieszej możemy zobaczyć między innymi różne rodzaje małp, lemury, karakale, gepardy, hieny, mangusty, okapi, pingwiny, słonie, żółwie, nosorożce, hipopotamy i wiele, wiele innych. Są też woliery z ptakami, akwaria z kolorowymi rybami, terraria z wężami itp. Jak zaplanować wizytę? Jeśli planujesz odwiedzić Safari Zoo, warto być na miejscu w miarę wcześnie. Zarezerwuj sobie na wizytę cały dzień, aby móc w pełni cieszyć się wszystkimi atrakcjami. Wejściówki do zoo możesz kupić online (będzie taniej), choć sporą niedogodnością jest fakt, że strona do zakupu biletów jest tylko w języku czeskim. Bilety na safari kupisz tylko na miejscu, nie online (cennik zobacz niżej!). Parking jest darmowy. Gdy masz kupione bilety online, kieruj się bezpośrednio do wejścia. W wysokim sezonie możesz natknąć się na spore kolejki do kas przed wejściem, ale możesz je spokojnie zignorować – są dla tych, którzy nie mają jeszcze biletów. Uwaga! Nie kupisz tu biletów na safari – te dostaniesz już na terenie zoo! Zaraz po wejściu skieruj się na prawo do kas za barem – tam właśnie kupisz bilety na safari. Warto to zrobić od razu, bo ilość miejsc jest ograniczona, a szkoda by było, gdyby zabrakło biletów na największą atrakcję tego zoo. Na miejscu dostępne są także liczne udogodnienia, m.in. bary i kawiarnie oraz toalety w różnych miejscach zoo. Przy wejściu jest też duży plac zabaw dla dzieci. Na teren zoo (z wyjątkiem lwiego safari) można wejść z psem. Cennik biletów do zoo: normalny: 280 KC (online) i 310 KC (w kasie) ulgowy: 220 KC (online) i 250 KC (w kasie) Aktualne ceny i informacje najlepiej sprawdzić bezpośrednio na stronie zoo. Idealna rozrywka dla całej rodziny Safari Zoo w Kralovy Dvur to idealne miejsce na wyjątkową przygodę, która połączy fascynację dziką przyrodą z niezapomnianymi wspomnieniami. Niezależnie od wieku, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Podziel się w komentarzach, jak podoba Ci się pomysł z safari w Czechach! A może już byłeś w tym czeskim zoo i masz własne wrażenia – daj znać! Zapraszam do śledzenia mojego bloga, gdzie znajdziesz więcej inspirujących pomysłów na rodzinne wycieczki! Tutaj przeczytacie np. o gdańskim zoo. [...] Read more...

Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku: opowieść o dziedzictwie wolności. Krople Gdańska cz. 10

2024-06-09Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku to nie tylko miejsce, gdzie przechowywana jest historia Solidarności, ale przede wszystkim świadectwo ducha walki i wolności. Znajduje się ono w centrum Gdańska, tuż obok Stoczni Gdańsk i pomnika popularnie zwanego Trzema Krzyżami. Bo właśnie tu narodziła się idea Solidarności. Dla wielu nie będzie to po prostu historia, ale realne wspomnienie zdarzeń, których byli świadkami. Tym trochę patetycznym wstępem chciałam Was zachęcić do odwiedzenia tego kolejnego niezwykle interesującego gdańskiego muzeum. Choć Europejskie Centrum Solidarności to więcej niż tylko muzeum, bo także centrum konferencyjne i kulturalne, siedziba wielu organizacji pozarządowych oraz innych wydarzeń. Stała wystawa została otwarta w 2014 roku, czyli zaledwie 10 lat temu. To już dziesiąty wpis z cyklu „Krople Gdańska” na blogu. Ponieważ kocham moje miasto, to chcę Wam trochę je przybliżyć. W zamyśle są to artykuły opisujące najciekawsze miejsca i rzeczy w Gdańsku, warte zobaczenia czy odkrycia. Większość z nich nigdy nie znajdzie się w żadnym przewodniku, wiele nie jest dobrze znanych nawet gdańszczanom. A niektóre są bardzo typowe – to dla tych, którzy dopiero odkrywają Gród nad Motławą. Część to rzeczy stare, inne dopiero co powstały. Część atrakcji jest dla całych rodzin, inne zaciekawią raczej dorosłych. To co, zwiedzamy Gdańsk razem? W ramach cyklu powstało do tej pory dziewięć artykułów: 1. Najlepsze place zabaw dla dzieci 2. Czy Jarmark Dominikański może się podobać? 3. Zimą nad morze? 4. Zbiornik Stara Orunia 5. Co zobaczyć z dzieckiem w Gdańsku? 15 najlepszych atrakcji 6. Najbardziej turystyczna trasa zwiedzania Gdańska z mapką i opisem 7. 10 ciekawostek o Muzeum Bursztynu w Gdańsku 8. Gdańskie zoo 9. Piwnica Romańska. Oprócz tego na blogu znajdziecie jeszcze dwa inne artykuły o Gdańsku, które nie wchodzą w skład cyklu „Krople Gdańska”, gdyż powstały, zanim ten pomysł pojawił się w mojej głowie: o Wyspie Sobieszewskiej i fokach, o Zbiorniku Wody Kazimierz na Wyspie Sobieszewskiej i śluzie w Przegalinie. Zardzewiały kadłub Sama bryła budynku jest bardzo nietypowa, bo ma przypominać kadłub statku w trakcie budowy. Ma „zardzewiały” kolor, przez co – przynajmniej na początku – wzbudzała nieco kontrowersji wśród niektórych mieszkańców. Wnętrze za to bezsprzecznie zachwyca, bo jest tam sporo zieleni i ogromna, wysoka przestrzeń. Znajdziemy tam m.in. plac zabaw dla dzieci, a na górze ogólnodostępny taras widokowy. Muzeum Wchodząc do muzeum, przenosimy się w czasie do lat 80., kiedy to Solidarność, pierwsza niezależna związkowa organizacja w bloku wschodnim, wyłoniła się z gdańskiej stoczni. Ekspozycje prezentują drogę, jaką przeszła Solidarność od chwili jej powstania aż po narodziny demokracji w Polsce. Znajdują się tu nie tylko dokumenty i zdjęcia, ale także mnóstwo przedmiotów z tamtych lat, które przybliżają historię ruchu Solidarności. Wśród nich znajdują się odzież i narzędzia pracy stoczniowców, a nawet fragmenty muru berlińskiego, symbolizujące upadek komunizmu w Europie Wschodniej. Wystawy zwiedzamy z audioprzewodnikiem, który prowadzi nas przez kolejne sale, a właściwie przenosi nas w czasy PRL-u, strajków, pustych sklepów, kolejek, kultury lat 80-tych. Część z tych rzeczy pamiętam z lat dziecięcych, więc to jak podróż w czasie. Informacje praktyczne Adres: Europejskie Centrum Solidarności pl. Solidarności 1 80-863 Gdańsk tel. 58 772 40 00 Godziny otwarcia: Wystawa stała otwarta jest: od października do kwietnia: poniedziałek, środa – piątek: 10.00–17.00 sobota – niedziela: 10.00–18.00 wtorek – wystawa nieczynna (dzień techniczny) od maja do września: poniedziałek – piątek: 10.00–19.00 sobota – niedziela: 10.00–20.00 Sam budynek, w tym taras widokowy jest otwarty 7 dni w tygodniu od 10.00 do 20.00. Wejście do budynku nie wymaga zakupu biletu. Bilety (ceny aktualne na czerwiec 2024): bilet normalny – 35 zł bilet ulgowy – 30 zł bilety grupowe (11–50 osób): normalny – 32 zł, ulgowy – 25 zł bilet rodzinny (pakiet 2+2 lub 2+3) – 95 zł. Zniżki obowiązują również dla posiadaczy Karty Dużej Rodziny, Metropolitalnej Karty do Kultury, Karty Turysty, karty „Moje Miasto Gdynia”: bilet normalny – 28 zł bilet ulgowy – 24 zł. Bezpłatny wstęp przysługuje dzieciom do lat 7, a w niedzielę wejście jest bezpłatne dla wszystkich. Ponadto bezpłatne wejście raz w roku przysługuje posiadaczom Gdańskiej Karty Mieszkańca. Cena biletu zawiera opłatę za audioprzewodnik dla każdego zwiedzającego. Zaleca się kupić bilety on-line, gdyż ilość osób jednocześnie zwiedzających wystawę jest ograniczona. Szczególnie w weekendy dostępne są różne warsztaty dla dzieci. Podsumowanie Nie sposób przecenić wpływu Solidarności na przemiany społeczne w Polsce i całej Europie Wschodniej. Dlatego zachęcam do odwiedzenia Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku i zgłębienia tej historii walki o wolność, która kształtowała naszą rzeczywistość. Ciekawa jestem Twoich wrażeń, jeśli już miałeś/-aś okazję odwiedzić to muzeum. Podziel się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami poniżej. Czekam na Twoje komentarze! [...] Read more...