Tag: Hanya Yanagihara

Krople zachwytu – sierpień 2018

Posted on 2018-09-12 by Kropla Morza Leave a comment

Przybywam z bardzo spóźnionym wpisem o najbardziej zachwycających rzeczach sierpnia. Połowę tego letniego miesiąca spędziłam na urlopie i w podróży, więc te dwie okoliczności w dużej mierze zdeterminowały moje sierpniowe zachwyty. Bo przecież brak korków na drodze nie wygra ze Wzgórzem Zamkowym w Budapeszcie, a piękne kwiaty na rabacie (choć uwielbiam) trudno porównywać z pięknymi widokami na wybrzeżu Bułgarii. Przechodzę więc do konkretów. Co więc zachwycało mnie w sierpniu? Read more

Posted in RozmaiteTagged Budapeszt, Hanya Yanagihara, krople zachwytu, Ludzie na drzewach, podróże, sierpień, urlop, wakacjeLeave a Comment on Krople zachwytu – sierpień 2018

Szukaj:

Witaj!

Jestem Ania i bardzo się cieszę, że coraz częściej zaglądacie na mojego bloga. Nie lubię stać w miejscu i staram się cały czas rozwijać, podobnie jak mój blog Kropla Morza. W ostatnim czasie coraz bardziej skręca on w tematykę turystyczną i książkową, bo obecnie to moje dwie największe pasje.

Więcej informacji znajdziesz w zakładce “O mnie”.

kroplamorza

Gdańskie #kamieniczki, tym razem przy ul. Chlebni

⛰️ Na zdjęciu jeden z pięknych budynków w M

Ponad miesiąc temu byliśmy na spływie pontonowy

A dziś taki gdański klasyczek. Jak widać roboty

Amber Sky z innej, niż zwykle, strony. To tak w r

Tuż obok centrum Gdańska w upalny letni dzień m

Z wieczornego spaceru... #łabędź #łabędzie #

Z dzisiejszego spaceru. Wśród tych kamyków niez

Dla mnie to rozczulający widok i wspomnienie dzie

W czasie długiej majówki odwiedziliśmy kilka ci

Wiosenny spacer w Babich Dołach przy torpedowni.

Jeden z wielu mural na gdańskiej Zaspie. Można c

Fragment Parku Oruńskiego na przedwiośniu. Ziele

Z wczorajszej wycieczki do Centrum Pieniądza NBP

Górki Zachodnie w Gdańsku zimową porą. Byliśc

Amber Sky w Gdańsku - dziś były pewnie piękne

Jeszcze zima, choć od jutra podobno odwilż. Uwie

Zima, zima ❄️❄️❄️ A to moja zimowa mod

Jest listopad (choć sypnęło śniegiem jak zimą

Wczoraj odbyły się ostatnie w tym sezonie zbiory

Jesień w swojej pięknej odsłonie - dużo złoty

Jesień, jesień 🍂🍁 Jeśli słoneczna i such

Gdańskie zoo jest czynne o każdej porze roku i w

Wczytaj więcej Obserwuj na Instagramie

Ostatnie wpisy

Safari Park w Kralovy Dvur w Czechach – zoo inne niż wszystkie

2024-09-15Safari Zoo w Kralovy Dvur w Czechach to jedno z najbardziej unikalnych miejsc w Czechach, gdzie zwierzęta żyją na wolnych wybiegach, a odwiedzający mogą poczuć się jak na safari. Zoo skupia się na zwierzętach afrykańskich i kulturze z tego regionu. I znajduje się tylko 40 km od polskiej granicy i około 150 km od Wrocławia. Afrykańskie safari w Czechach Safari zoo w Kralovy Dvur to nie tylko klasyczne zoo, ale także park safari, który pozwala na wjazd na wybiegi dla zwierząt. Jest to oczywiście główna atrakcja tego miejsca, dostępna mniej więcej od maja do września. I mimo że usłyszałam o tym zoo chyba dopiero w zeszłym roku, to lwie safari działa tu od 2015 roku. Wiedzieliście to? W czasie safari przejeżdża się przez wybiegi bawołów, antylop, strusi, pelikanów, zebr, żyraf. Największą atrakcją zapewniającą nieco adrenaliny jest przejazd przez wybieg dla lwów berberyjskich, chociaż w czasie naszej przejażdżki te duże koty leżały sobie leniwie w cieniu i nie wykazywały nami absolutnie żadnego zainteresowania. I dobrze! 🙂 Na safari trzeba kupić dodatkowe bilety, oprócz tych na wejście do samego zoo, a ostatni przejazd ma miejsce o godzinie 16.30. Czym można wybrać się na safari? Na safari można wybrać się na trzy sposoby: – własnym samochodem, – Afrika Truckiem, – Safari Busem. Dla najbardziej niezależnych jest przejażdżka własnym samochodem. Jest to najdroższa opcja, kosztująca 390 KC, czyli około 66 zł (ceny z sezonu 2024). Oczywiście każdy z pasażerów musi posiadać też bilet do zoo. W szczycie sezonu była to bardzo popularna opcja. Gdy byliśmy tam na początku sierpnia, to samochody dosłownie stały w korku na terenie safari, szczególnie przed wybiegiem dla lwów, gdzie wjeżdża się przez podwójnie zabezpieczoną bramę. Safari własnym samochodem powinno trwać około 45 do 90 minut, choć w czasie naszego pobytu zapewne trwało nawet ponad dwie godziny, z czego większość czasu to stanie w korku, niekoniecznie z ciekawymi widokami. Trzeba też mieć na uwadze, że nie każdy rodzaj samochodu może wjechać na safari, np. kabriolety czy auta z elastycznym dachem. W samochodzie nie może też znajdować się żadne zwierzę, choć do samego zoo można wejść z pupilem. Psy na czas safari należy zostawić w specjalnie przygotowanych boksach. Dla większości najbardziej atrakcyjna jest przejażdżka Afrika Truckiem, czyli traktorkiem z przyczepami z czeskim przewodnikiem – może nie wszystko, ale część dało się zrozumieć. 😉 Przejazd trwa około 50 minut. Jego trasa przebiega przez wybieg dla lwów, więc zapewnia troszkę adrenaliny. Ten pojazd ma pierwszeństwo przed prywatnymi autami, więc gładko omijał je i nie musiał stać w korkach. Bilety kosztują 100 KC, czyli około 17 zł. Natomiast Safari Bus nie przejeżdża przez wybieg dla drapieżników, więc można do niego wziąć niewielkie zwierzęta na smyczy. Przejazd trwa około 20 minut i ten pojazd również ma przywilej omijania prywatnych samochodów. Bilety są najtańsze i kosztują 80 KC, czyli około 14 zł. Edukacja i ochrona zwierząt Zoo nie tylko dostarcza rozrywki, ale także pełni ważną funkcję edukacyjną. Na terenie parku odbywają się regularne pokazy i prelekcje na temat ochrony zwierząt i zagrożeń, z jakimi się borykają. Są też specjalne programy edukacyjne dla dzieci (raczej czeskich), które łączą zabawę z nauką, pomagając młodym odkrywcom lepiej zrozumieć świat przyrody. Zoo skupia się na zwierzętach i kulturze afrykańskiej. Jest tu m.in. mini wioska afrykańska, gdzie można zakupić regionalną biżuterię i inne pamiątki, a w innych miejscach można dostać także afrykańskie owoce, orzechy, przyprawy i inne artykuły z tego kontynentu. Safari Zoo w Kralovy Dvur może pochwalić się bogatą kolekcją gatunków zagrożonych wyginięciem, jak nosorożec biały czy koń Przewalskiego. To jedno z nielicznych miejsc w Europie, gdzie można zobaczyć te niezwykłe zwierzęta. Dzięki staraniom pracowników zoo, wiele z nich bierze udział w programach ochrony gatunków. W części pieszej możemy zobaczyć między innymi różne rodzaje małp, lemury, karakale, gepardy, hieny, mangusty, okapi, pingwiny, słonie, żółwie, nosorożce, hipopotamy i wiele, wiele innych. Są też woliery z ptakami, akwaria z kolorowymi rybami, terraria z wężami itp. Jak zaplanować wizytę? Jeśli planujesz odwiedzić Safari Zoo, warto być na miejscu w miarę wcześnie. Zarezerwuj sobie na wizytę cały dzień, aby móc w pełni cieszyć się wszystkimi atrakcjami. Wejściówki do zoo możesz kupić online (będzie taniej), choć sporą niedogodnością jest fakt, że strona do zakupu biletów jest tylko w języku czeskim. Bilety na safari kupisz tylko na miejscu, nie online (cennik zobacz niżej!). Parking jest darmowy. Gdy masz kupione bilety online, kieruj się bezpośrednio do wejścia. W wysokim sezonie możesz natknąć się na spore kolejki do kas przed wejściem, ale możesz je spokojnie zignorować – są dla tych, którzy nie mają jeszcze biletów. Uwaga! Nie kupisz tu biletów na safari – te dostaniesz już na terenie zoo! Zaraz po wejściu skieruj się na prawo do kas za barem – tam właśnie kupisz bilety na safari. Warto to zrobić od razu, bo ilość miejsc jest ograniczona, a szkoda by było, gdyby zabrakło biletów na największą atrakcję tego zoo. Na miejscu dostępne są także liczne udogodnienia, m.in. bary i kawiarnie oraz toalety w różnych miejscach zoo. Przy wejściu jest też duży plac zabaw dla dzieci. Na teren zoo (z wyjątkiem lwiego safari) można wejść z psem. Cennik biletów do zoo: normalny: 280 KC (online) i 310 KC (w kasie) ulgowy: 220 KC (online) i 250 KC (w kasie) Aktualne ceny i informacje najlepiej sprawdzić bezpośrednio na stronie zoo. Idealna rozrywka dla całej rodziny Safari Zoo w Kralovy Dvur to idealne miejsce na wyjątkową przygodę, która połączy fascynację dziką przyrodą z niezapomnianymi wspomnieniami. Niezależnie od wieku, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Podziel się w komentarzach, jak podoba Ci się pomysł z safari w Czechach! A może już byłeś w tym czeskim zoo i masz własne wrażenia – daj znać! Zapraszam do śledzenia mojego bloga, gdzie znajdziesz więcej inspirujących pomysłów na rodzinne wycieczki! Tutaj przeczytacie np. o gdańskim zoo. [...] Read more...

Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku: opowieść o dziedzictwie wolności. Krople Gdańska cz. 10

2024-06-09Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku to nie tylko miejsce, gdzie przechowywana jest historia Solidarności, ale przede wszystkim świadectwo ducha walki i wolności. Znajduje się ono w centrum Gdańska, tuż obok Stoczni Gdańsk i pomnika popularnie zwanego Trzema Krzyżami. Bo właśnie tu narodziła się idea Solidarności. Dla wielu nie będzie to po prostu historia, ale realne wspomnienie zdarzeń, których byli świadkami. Tym trochę patetycznym wstępem chciałam Was zachęcić do odwiedzenia tego kolejnego niezwykle interesującego gdańskiego muzeum. Choć Europejskie Centrum Solidarności to więcej niż tylko muzeum, bo także centrum konferencyjne i kulturalne, siedziba wielu organizacji pozarządowych oraz innych wydarzeń. Stała wystawa została otwarta w 2014 roku, czyli zaledwie 10 lat temu. To już dziesiąty wpis z cyklu „Krople Gdańska” na blogu. Ponieważ kocham moje miasto, to chcę Wam trochę je przybliżyć. W zamyśle są to artykuły opisujące najciekawsze miejsca i rzeczy w Gdańsku, warte zobaczenia czy odkrycia. Większość z nich nigdy nie znajdzie się w żadnym przewodniku, wiele nie jest dobrze znanych nawet gdańszczanom. A niektóre są bardzo typowe – to dla tych, którzy dopiero odkrywają Gród nad Motławą. Część to rzeczy stare, inne dopiero co powstały. Część atrakcji jest dla całych rodzin, inne zaciekawią raczej dorosłych. To co, zwiedzamy Gdańsk razem? W ramach cyklu powstało do tej pory dziewięć artykułów: 1. Najlepsze place zabaw dla dzieci 2. Czy Jarmark Dominikański może się podobać? 3. Zimą nad morze? 4. Zbiornik Stara Orunia 5. Co zobaczyć z dzieckiem w Gdańsku? 15 najlepszych atrakcji 6. Najbardziej turystyczna trasa zwiedzania Gdańska z mapką i opisem 7. 10 ciekawostek o Muzeum Bursztynu w Gdańsku 8. Gdańskie zoo 9. Piwnica Romańska. Oprócz tego na blogu znajdziecie jeszcze dwa inne artykuły o Gdańsku, które nie wchodzą w skład cyklu „Krople Gdańska”, gdyż powstały, zanim ten pomysł pojawił się w mojej głowie: o Wyspie Sobieszewskiej i fokach, o Zbiorniku Wody Kazimierz na Wyspie Sobieszewskiej i śluzie w Przegalinie. Zardzewiały kadłub Sama bryła budynku jest bardzo nietypowa, bo ma przypominać kadłub statku w trakcie budowy. Ma „zardzewiały” kolor, przez co – przynajmniej na początku – wzbudzała nieco kontrowersji wśród niektórych mieszkańców. Wnętrze za to bezsprzecznie zachwyca, bo jest tam sporo zieleni i ogromna, wysoka przestrzeń. Znajdziemy tam m.in. plac zabaw dla dzieci, a na górze ogólnodostępny taras widokowy. Muzeum Wchodząc do muzeum, przenosimy się w czasie do lat 80., kiedy to Solidarność, pierwsza niezależna związkowa organizacja w bloku wschodnim, wyłoniła się z gdańskiej stoczni. Ekspozycje prezentują drogę, jaką przeszła Solidarność od chwili jej powstania aż po narodziny demokracji w Polsce. Znajdują się tu nie tylko dokumenty i zdjęcia, ale także mnóstwo przedmiotów z tamtych lat, które przybliżają historię ruchu Solidarności. Wśród nich znajdują się odzież i narzędzia pracy stoczniowców, a nawet fragmenty muru berlińskiego, symbolizujące upadek komunizmu w Europie Wschodniej. Wystawy zwiedzamy z audioprzewodnikiem, który prowadzi nas przez kolejne sale, a właściwie przenosi nas w czasy PRL-u, strajków, pustych sklepów, kolejek, kultury lat 80-tych. Część z tych rzeczy pamiętam z lat dziecięcych, więc to jak podróż w czasie. Informacje praktyczne Adres: Europejskie Centrum Solidarności pl. Solidarności 1 80-863 Gdańsk tel. 58 772 40 00 Godziny otwarcia: Wystawa stała otwarta jest: od października do kwietnia: poniedziałek, środa – piątek: 10.00–17.00 sobota – niedziela: 10.00–18.00 wtorek – wystawa nieczynna (dzień techniczny) od maja do września: poniedziałek – piątek: 10.00–19.00 sobota – niedziela: 10.00–20.00 Sam budynek, w tym taras widokowy jest otwarty 7 dni w tygodniu od 10.00 do 20.00. Wejście do budynku nie wymaga zakupu biletu. Bilety (ceny aktualne na czerwiec 2024): bilet normalny – 35 zł bilet ulgowy – 30 zł bilety grupowe (11–50 osób): normalny – 32 zł, ulgowy – 25 zł bilet rodzinny (pakiet 2+2 lub 2+3) – 95 zł. Zniżki obowiązują również dla posiadaczy Karty Dużej Rodziny, Metropolitalnej Karty do Kultury, Karty Turysty, karty “Moje Miasto Gdynia”: bilet normalny – 28 zł bilet ulgowy – 24 zł. Bezpłatny wstęp przysługuje dzieciom do lat 7, a w niedzielę wejście jest bezpłatne dla wszystkich. Ponadto bezpłatne wejście raz w roku przysługuje posiadaczom Gdańskiej Karty Mieszkańca. Cena biletu zawiera opłatę za audioprzewodnik dla każdego zwiedzającego. Zaleca się kupić bilety on-line, gdyż ilość osób jednocześnie zwiedzających wystawę jest ograniczona. Szczególnie w weekendy dostępne są różne warsztaty dla dzieci. Podsumowanie Nie sposób przecenić wpływu Solidarności na przemiany społeczne w Polsce i całej Europie Wschodniej. Dlatego zachęcam do odwiedzenia Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku i zgłębienia tej historii walki o wolność, która kształtowała naszą rzeczywistość. Ciekawa jestem Twoich wrażeń, jeśli już miałeś/-aś okazję odwiedzić to muzeum. Podziel się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami poniżej. Czekam na Twoje komentarze! [...] Read more...

Czytelnicze podsumowanie 2023 roku

2024-01-14Lubię czytelnicze podsumowania. Swoje, bo pozwalają mi zamknąć pewien rozdział i wrócić pamięcią do najlepszych i najgorszych książek. Przekonuję się wtedy, które naprawdę zapadły mi w pamięć, a które były na tyle nijakie, że nie potrafię sobie nawet przypomnieć ich fabuły czy bohaterów. Lubię też podsumowania innych, bo to dobry sposób na znalezienie wartych przeczytania tytułów lub sprawdzenia, których lepiej unikać. Przepadam też za liczbami, dlatego zawsze przedstawiam trochę moich czytelniczych statystyk. Rok 2023 był dla mnie dobry pod kątem czytelniczym, z przyjemnością sięgałam po różne tytuły, bez zastojów czytelniczych i specjalnego spinania się. Ukończyłam go z 59 książkami, czyli niemal o połowę większą ilością niż w poprzednim roku, gdy przeczytałam 40 pozycji. Cele z 2023 roku Czytelnicze cele na 2023 rok miałam dwa: przeczytać 52 książki w rok oraz 12 książek z różnych krajów świata, z których do tej pory jeszcze nic nie czytałam.Z pierwszego celu wywiązałam się z nawiązką, bo udało mi się przeczytać nawet 59 książek, więc jestem z siebie bardzo dumna. Jeśli chodzi o drugi cel, to zainicjowałam na blogu projekt „Czytelnicza podróż po świecie” i to w jego ramach poznaję książki autorów z całego świata. W 2023 roku udało mi się ich przeczytać 10, czyli o dwie mniej niż zakładałam, choć nadal uważam to za niezły wynik. Wśród przeczytanych w 2023 roku książek po trzy były z Europy (z Rumunii, Czech i Albanii), z Azji (z Turcji, Mongolii i Arabii Saudyjskiej) i z Afryki (z Malawi, Angoli i RPA) oraz jedna z Ameryki Północnej (z Dominikany). Z tych dziesięciu książek najbardziej podobała mi się autobiografia Williama Kamkwamby z Malawi „O chłopcu, który ujarzmił wiatr”. Więcej o niej znajdziecie w tym podsumowaniu. Przeczytałam też jedną książkę Murakamiego z Japonii, ale wcześniej już czytałam powieści z tego kraju, więc nie wliczam jej do swoich osiągnięć w ramach tego wyzwania. Poza projektem, poznając świat, zajrzałam też do reportaży polskich autorów przybliżających życie w Dubaju i Omanie.Obecnie mam na koncie przeczytane 43 książki z różnych krajów świata, co stanowi 22% wszystkich państw. Na bieżąco możecie śledzić moje postępy w zakładce „Czytelnicza podróż po świecie”. Trochę statystyki Podobnie jak w poprzednich latach, w 2023 roku często odwiedzałam gdańskie biblioteki – wypożyczyłam z nich aż 45 tytułów. Tylko dwie książki przeczytałam z własnej półki, w tym jedną, którą wygrałam w konkursie na Instagramie. No i nie kupiłam ani jednej (tzn. jedną odkupiłam do biblioteki, bo niestety deszcz mi ją zalał), więc to raczej zrozumiałe, że niespecjalnie sięgałam na własną półkę. Przeczytałam jedną książkę w wersji elektronicznej i wysłuchałam 10 audiobooków – to chyba mój rekord w tym zakresie, bo zwykle stroniłam od słuchania książek.Zdecydowanie czytanie szło mi lepiej w pierwszej połowie roku. Najwięcej książek w miesiącu – siedem – przeczytałam w lutym, kwietniu i maju. Najsłabsze miesiące to czerwiec, listopad i grudzień, kiedy ukończyłam tylko po trzy pozycje. W tym roku nie trafił mi się przestój czytelniczy, choć były tygodnie, kiedy czytałam bardzo mało, głównie dlatego, że męczyłam się z jakąś książką.Najgrubszym przeczytanym przeze mnie tomem była powieść historyczna „Filary ziemi” Kena Foleta, która miała aż 832 strony. Trochę cieńsze był pierwszy i drugi tom thrillerów Henrika Fexeusa i Camilli Lackberg „Mentalista” i „Kult”, które miały odpowiednio 677 i 694 strony. Ponadto były jeszcze trzy książki, które miały ponad 500 stron – to drugi, trzeci i czwarty tom „Sagi wiejskiej” Kasi Bulicz-Kasprzak. Najcieńsza w tym roku książka to „Następca” albańskiego pisarza Ismaila Kadare, która miała 142 strony. Choć de facto najkrótsza była nowela Marii Konopnickiej „Mendel Gdański”, która miała zaledwie 14 stron, ale aż głupio ją umieszczać w tym zestawieniu. Łącznie w 2023 roku przeczytałam 21 716 stron, co dało średnią grubość książek w tym roku 368 stron. Było to niemal tyle samo, co w poprzednim roku, gdy książka miała średnio 375 stron. Co czytałam w 2023 roku? Najwięcej, bo aż 39 przeczytałam powieści obyczajowych, w tym kilka powieści historycznych oraz 12 kryminałów lub thrillerów. Ponadto cztery zaliczyłam do reportaży lub literatury faktu. Przeczytałam też trzy książki o charakterze autobiograficznym oraz jedną, którą mogłabym zaliczyć do popularnonaukowej. Fabuła siedmiu książek rozgrywała się w Gdańsku. Ponadto jedna osadzona była w Sopocie („Sopockie tango” Tomasza Wendzela) i jedna na Kaszubach („Nieczułość” Martyny Bundy). Te książki z mojego najbliższego regionu umieszczam w specjalnej zakładce na blogu „Gdańskie książki”, którą zainicjowałam właśnie w 2023 roku.Jak co roku, na grafice przedstawiłam kilka najważniejszych liczb z mojego czytelniczego podsumowania 2023 roku. Słabe książki, czy tylko rozczarowania? Czas zatem przejść do poleceń i antypoleceń, ale zaczniemy od tych drugich, żeby mieć to już za sobą.W 2023 roku nie było zbyt wiele słabych książek. Kilka było trudnych i nie zawsze mi pasowały, ale te raczej nie znalazły się w tej kategorii. Inne trochę mnie rozczarowały, bo miałam wobec nich większe oczekiwania – ze względu na autora lub polecenia innych. Jeśli zatem jeszcze ich nie czytaliście i chcecie zaoszczędzić sobie frustracji, to raczej trzymajcie się od nich z daleka. Co zatem mnie rozczarowało? „Marzenia na rozdrożu” Joanna Tekieli Tę powieść czytałam pod koniec marca i na Instagramie napisałam, że ma szanse zostać moją najgorszą książką roku – i to niestety się stało. Dlaczego? Jest strasznie naiwna. Opowiada historię młodej dziewczyny studiującej farmację, która wspólnie z rodzicami mieszka w niewielkim miasteczku. Wraz z wybuchem II wojny światowej Helena marzy o wielkich, bohaterskich czynach, choć jest tylko infantylną panienką z dobrego domu. Do tego zakochuje się w partyzancie, ale wojna jest tu tylko dalekim tłem. Poziom egzaltacji, naiwności i totalnego oderwania od rzeczywistości w tej książce zupełnie nie przypadł mi do gustu. W sumie chyba tylko romantyczne nastolatki mogłyby odnaleźć tu coś dla siebie. „Kratki się pani odbiły” Jacek Galiński To chyba moje największe rozczarowanie mijającego roku. Po trzecią część serii o Zofii Wilkońskiej sięgnęłam z nadzieją na dobrą zabawę, podobnie jak w dwóch poprzednich tomach. Tym razem irytująca staruszka , która znalazła się w areszcie, absolutnie mnie nie porwała. To, co w poprzednich dwóch częściach bawiło, tu stało się jakieś ciężkie i niestrawne. I to tak bardzo, że ledwo doczytałam ją do końca. Charakter Zofii się jeszcze bardziej uwrednił, a kolejne zdarzenia były coraz mniej realistyczne. I choć wiem, że komedia kryminalna rządzi się swoimi prawami, to tu poziom absurdu przekroczył granice mojego pojmowania rzeczywistości. „Kot psuje się od ogona” Katarzyna Zawojska To lekka komedia kryminalna, ale jak się okazało – nie jest to łatwy gatunek. I mimo że moje oczekiwania nie są tu specjalnie wysokie, bo przecież po ten gatunek sięgam głównie dla rozrywki i odprężenia, to nie znaczy, że przełknę każdy koszmarek. Zgodnie z tytułem miałam nadzieję na lekturę z kotem w roli głównej. Co prawda kot o słodkim imieniu Ptyś jest, ale pełni rolę raczej dalszoplanową. Za to na pierwszym planie było wszechobecne słowo „dupa” – zupełnie bez sensu. Panował za to straszny chaos, egzaltacja (znów!) i ciągłe krzyki, które były bardzo męczące. Ogólnie – strata czasu. Moje TOP 10 Dobrych książek w 2023 roku było całkiem sporo, ale tym razem – w przeciwieństwie do 2022 roku – mam swojego absolutnego faworyta. Najlepsze według mnie książki zestawiłam w konkretnej kolejności, choć poza pierwszą dwójką było to bardzo trudne i może nie odzwierciedlać do końca moich preferencji. Być może za miesiąc ułożyłabym je w trochę innej kolejności – po prostu one wszystkie są dla mnie bardzo dobre i godne polecenia. 1. „Gdzie śpiewają raki” Delia Owens „Gdzie śpiewają raki” to piękna, klimatyczna powieść o samotności, pragnieniu miłości i naturze. Kilkuletnia dziewczynka Kya, mieszkająca z rodziną w chatce na bagnach, została najpierw opuszczona przez matkę, a potem przez rodzeństwo. Po zniknięciu pijanego ojca w wieku około 10 lat zostaje zupełnie sama. Każdego dnia uczy się przetrwania i okalającej ją natury. Niewiele jest osób skłonnych jej pomóc, wielu wyśmiewa ją lub chce ją skrzywdzić. Jednak Kya daje sobie radę. Pewnego dnia zostaje jednak oskarżona o zabójstwo chłopaka, miejscową gwiazdę futbolu. Więcej nie zdradzę, ale wiele razy się wzruszałam, gdy Kya jako mała dziewczynka bez opieki i pieniędzy próbowała przeżyć w swojej lichej chatce. Jaką zaradnością się wtedy wykazywała!To mój numer jeden 2023 roku, chyba dlatego, że najbardziej mnie wzruszył i został głęboko w moim sercu. 2. „Dubaj krwią zbudowany” Marcin Margielewski To kolejny przeczytany przeze mnie reportaż Marcina Margielewskiego. Mocno otwiera oczy na tę skrywaną stronę dubajskiego blichtru. Na bezmiar współczesnego niewolnictwa, nieszczęść, tragedii większości pracowników, a nawet ich śmierci skrzętnie ukrywanej lub tuszowanej. Marcin Margielewski pokazuje ten ogrom wyzysku na przykładzie konkretnych ludzi. Budowniczymi dubajskich monumentalnych budynków są najczęściej najubożsi z Indii, Pakistanu czy Bangladeszu. Jedni sprzedają nerkę, inni zapożyczają się u rodziny lub szemranych osób, żeby przyjechać do pracy w ZEA z olbrzymim długiem do odpracowania i kilkukrotnie mniejszą pensją niż obiecywana. Naprawdę ciężko uwierzyć, że to wszystko ma miejsce w XXI wieku! Dlatego polecam każdemu przeczytanie tej książki, choć zmieni to Wasz pogląd na Dubaj i to zdecydowanie nie na korzyść! 3. „Mentalista” Henrik Fexeus, Camilla Läckberg „Mentalista” to niemal 700 stronicowy kryminał pary szwedzkich autorów. Opowiada historię mentalisty, performera, który opiera swoją sztukę na psychologicznym rozumieniu mowy ciała i ludzkich zachowań. Zostaje on wciągnięty do policyjnego śledztwa, gdy zostaje znaleziona skrzynia ze zwłokami młodej kobiety przekutej mieczami, jak w pokazie iluzji. Kim zatem jest morderca? Oczywiście więcej Wam nie zdradzę, ale warto sięgnąć po ten kryminał, jak i drugą część „Kult”. 4. „Filary ziemi” Ken Folet „Filary ziemi” to wspaniała średniowieczna uczta. Ta wielka (831 stron drobnym druczkiem) epicka powieść rozgrywa się w Anglii w XII wieku w czasie walk o tron. Cała akcja rozgrywa się wokół budowy katedry w Kingsbridge, do czego doszło za sprawą brata Philipa. Jednak budowa napotyka na różne trudności – a to brak pieniędzy, a to zawalenie się dachu, a to spiski różnych możnych ówczesnego świata. Nie brakuje tajemnic, silnych kobiet, wzlotów i upadków. Mimo objętości powieść pochłania! A na dodatek ma kolejne tomy, ale one jeszcze przede mną. 5. „Mężczyzna imieniem Ove” Frederik Backman Ta powieść to prawdziwa perełka, gdzie ironia i wzruszenie nieustannie się przeplatają. Główny bohater, Ove, to oschły, skłonny do narzekania i trzymający się swoich zasad starszy pan, który wydaje się być typowym „staruchem” niezbyt przyjaznym światu. Ale gdy poznajemy go lepiej, odkrywamy jego wielką wrażliwość, czułość i tajemniczą historię, która ukształtowała jego charakter. Backman przedstawia nam Ove’a w sposób tak autentyczny, że nie możemy go nie pokochać mimo jego skomplikowanej i na pierwszy rzut oka nieprzyjemnej osobowości. Poprzez humor, ironię i niezwykłe sytuacje, autor bawi i wzrusza jednocześnie. Książka dotyka również ważnych tematów, takich jak samotność, utrata bliskich i empatia. Przez historię Ove’a zaczynamy dostrzegać, że za pozornie zgorzkniałą i złośliwą osobą może kryć się ogromne serce gotowe do miłości i poświęceń.Frederik Backman jest moim zeszłorocznym objawieniem. Oprócz „Mężczyzny imieniem Ove” przeczytałam również „Niespokojni ludzie” tego autora. Obie pozycje polecam. 6. „Sopockie tango” Tomasz Wandzel Powieść ma formę pamiętnika Anny, który po jej śmierci czyta córka. Poznaje ona życie matki od 1967 roku, która jako niespełna 18-latka zostaje sierotą. Przeprowadza się wówczas z Warszawy do Sopotu do ciotki, która opiekuje się nią i nowo narodzoną siostrą. Czytanie o życiu w czasach PRL bardzo mnie zafascynowało, a książka zostawiła niedosyt i mam nadzieję, że wkrótce ukaże się kolejna część opisująca dalsze losy Anny. 7. „Z miłości? To współczuję” Agata Romaniuk To drugi reportaż w moim zestawieniu. Agata Romaniuk opowiada o życiu w Omanie, które jest diametralnie różne niż w Europie. Szczególnie inaczej postrzega się małżeństwo i sprawy damsko-męskie, bo głównie o tym jest ten reportaż. Autorka mieszkała w Omanie ze swoim mężem, stąd miała okazję poznać tamtejsze warunki życia. I choć ta książka nie spełnia wymagań mojego projektu „Czytelnicza podróż po świecie”, bo nie jest napisana przez omańskiego autora, to i tak zapewnia niesamowitą podróż do tego kraju. 8. „Trzynasta opowieść” Diane Setterfield Dla mnie była to czytelnicza uczta. W powieści poznajemy niespiesznie autobiograficzną opowieść Vidy Winter, poczytnej autorki, która przekazuje ją niepozornej pracownicy antykwariatu. U schyłku swojego życia przenosi nas ona na angielską prowincję. Atmosfera starego domu, a właściwie dwóch, sprzyja snuciu pełnej tajemnic historii, która z każdym ujawnionym fragmentem zadziwia i wciąga nas coraz bardziej. Takie gotyckie powieści to ja lubię. Przypomina mi ona czytaną również w 2023 roku „Rebekę” Daphne du Maurier czy choćby „Tajemniczy ogród” Frances Hodgson Burnett. 9. „Klub czytelniczy dla samotnych serc” Sara Nisha Adams To powieść dla miłośników książek, która niebezpiecznie wydłuża listę tytułów do przeczytania! To bardzo ciepła opowieść o tym, jak książki wpływają na nasze życie, ale też jak pomagają nawiązywać relacje międzyludzkie. Poznajemy wdowca Mukesza i nastoletnią Aleishę, którzy spotykają się w lokalnej bibliotece i pomimo różnicy wieku i doświadczeń nawzajem sobie pomagają. Płyniemy z nimi przez osiem, a właściwie dziewięć powieści, z których w zależności od czytelnika można wyciągnąć inne wnioski lub przeżyć różne emocje. I to jest piękne!Jeśli jesteście już po lekturze „Klubu czytelniczego dla samotnych serc”, to ciekawa jestem, ile ze wspomnianych w tej książce powieści przeczytaliście wcześniej? Albo później? 😉 Ja znałam wcześniej „Rebekę” Daphne du Maurier, „Małe kobietki” Luisy May Alcott i „Chłopca z latawcem” Khaleda Hosseiniego. I co ciekawe, przeczytałam je całkiem niedawno, a dwie pierwsze w 2023 roku! 10. „Labirynt” Piotr Borlik Akcja „Labiryntu” rozgrywa się w Trójmieście, więc już za sam ten fakt ma u mnie plus. Ale to nie jedyny powód, dla którego ta książka znalazła się na mojej liście Top 10. Piotr Borlik mistrzowsko tworzy atmosferę pełną zagadek, które pojawiają się w najbardziej niespodziewanych miejscach Trójmiasta. To opowieść o psychopacie zmuszającym Tomasza do rozwiązywania kolejnych zagadek, ale również podróż w przeszłość do tragicznych wydarzeń sprzed lat. Co jedno ma wspólnego z drugim? Oczywiście nie zdradzę, ale mam nadzieję, że sami się przekonacie! Czytelnicze cele na 2024 rok Jak się przekonałam, dobrze jest postawić sobie jakieś wyzwanie, bo jednak ono trochę bardziej motywuje do działania. Zatem w 2024 roku nie odpuszczam i nadal będę chciała przeczytać 52 książki w rok. Dodatkowo będę kontynuowała mój projekt „Czytelnicza podróż po świecie” i będę chciała poznać 12 nowych krajów z całego świata, z których jeszcze nic nie czytałam. No i nie zapomnę o moim najbliższym regionie, czyli będę sięgać po książki z Gdańska lub okolic.A jak czytelniczo wypadł u Was 2023 rok? Co udało się Wam osiągnąć? A może jakaś książka szczególnie Was zachwyciła lub rozczarowała? A może przekroczyliście swoją strefę komfortu i przeczytaliście jakąś książkę z kategorii, do której do tej pory nie sięgaliście? [...] Read more...

Czytelnicza podróż – realizacja wyzwania w IV kw. 2023

2023-12-31W ostatnim kwartale tego roku, mimo ambitniejszych planów, udało mi się przeczytać tylko dwie książki w ramach mojego projektu Czytelnicza podróż po świecie. Zaczęłam też trzecią, ale nie udało mi się jej ukończyć, więc pewnie przejdzie na następny rok. Pocieszam się, że te dwie książki to zawsze więcej niż nic. „Honor” Elif Shafak – Turcja Wydawnictwo Literackie, 2013, 500 stron „Taka jest ludzka natura, że najbardziej nienawidzimy tych, których najbardziej kochamy”. Powieść „Honor” Elif Shafak porusza kwestię honorowych morderstw praktykowanych w niektórych kręgach kulturowych. Poznajemy historię turecko-kurdyjskiej rodziny, która wyjechała do Londynu. Tam jednak ojciec porzuca żonę i trójkę dzieci. Dorastający syn Iskander czuje się odpowiedzialny za honor rodziny, a szczególnie matki. Nie podoba mu się, że poznała innego mężczyznę. Co z tego wyniknie? To zostawię Wam do sprawdzenia. Mnie podobało się kilkupokoleniowe spojrzenie na tę historię i różnorodne wątki. Jak w sadze rodzinnej przenosiły nas one na przemian z tureckiej prowincji do Istambułu i Londynu. A jeśli dodamy do tego dość zaskakujące zakończenie, to otrzymamy całkiem zgrabną powieść. „Następca” Ismail Kadare – Albania Wydawnictwo Świat Książki, 2008, 142 strony „Aby cokolwiek zrozumieć z tego kraju pogrążonego w paranoi, trzeba samemu być trochę paranoikiem”. Powieść „Następca” jest oparta o prawdziwe wydarzenia w Albanii z 1981 roku. W tajemniczych okolicznościach zginął następca ówczesnego dyktatora Envera Hodży. Oczywiście w książce nie jest on wymieniony z prawdziwego nazwiska. Niemniej do dziś podobno ta tajemnicza śmierć nie została wyjaśniona. W powieści kluczymy między domysłami, co tak naprawdę się stało – czy następca popełnił samobójstwo, czy może jednak ktoś go zamordował? Kto mógłby to zrobić? Śledztwo w komunistycznym, totalitarnym kraju nieraz mrozi krew w żyłach, a szeroko zakrojona propaganda i wszechobecny strach w pełni oddają atmosferę tamtych czasów. Mimo interesującej fabuły ogólnie powieść średnio mi się podobała. Podsumowując, w ramach mojego wyzwania „Czytelnicza podróż po świecie” w ostatnim kwartale 2023 roku udało mi się przeczytać tylko dwie książki, co daje łącznie 10 książek w tym roku z różnych stron świata. To, co przeczytałam w pierwszym kwartale tego roku, sprawdzicie tutaj, a podsumowanie drugiego i trzeciego kwartału znajdziecie tutaj. Na koniec 2023 roku mam na koncie łącznie 43 książek z różnych krajów, co stanowi 22% wszystkich państw świata. Wśród przeczytanych książek najwięcej jest z krajów Europy – 21 sztuk, 8 z Azji, 6 z Afryki, 4 z Ameryki Północnej i po 2 z Ameryki Południowej oraz Australii i Oceanii. Aktualny stan wyzwania zawsze możecie sprawdzić tutaj. Mam nadzieję, że 2024 rok otworzy przede mną dalsze czytelnicze podróże! Ciekawa jestem, czy zachęciłam Was do sięgnięcia po powieści z różnych niezbyt popularnych krajów świata? A może coś już czytaliście i chcecie polecić? Czekam na Wasze propozycje! [...] Read more...

Piwnica Romańska w Gdańsku – Krople Gdańska cz. 9

2023-11-27Piwnica Romańska to stosunkowo mało znany zabytek w Gdańsku dostępny dla zwiedzających od końca 2014 roku. Mimo to warto go zobaczyć, bo skrywa szereg ciekawych tajemnic. Dlatego zabieram Was dziś do gdańskich podziemi. To dziewiąty wpis z cyklu „Krople Gdańska” na blogu. Ponieważ kocham moje miasto, to chcę Wam trochę je przybliżyć. W zamyśle są to artykuły opisujące najciekawsze miejsca i rzeczy w Gdańsku, warte zobaczenia czy odkrycia. Większość z nich nigdy nie znajdzie się w żadnym przewodniku, wiele nie jest dobrze znanych nawet gdańszczanom. A niektóre są bardzo typowe – to dla tych, którzy dopiero odkrywają Gród nad Motławą. Część to rzeczy stare, inne dopiero co powstały. Część atrakcji jest dla całych rodzin, inne zaciekawią raczej dorosłych. To co, zwiedzamy Gdańsk razem? W ramach cyklu powstało do tej pory osiem artykułów: Najlepsze place zabaw dla dzieci Czy Jarmark Dominikański może się podobać? Zimą nad morze? Zbiornik Stara Orunia Co zobaczyć z dzieckiem w Gdańsku? 15 najlepszych atrakcji Najbardziej turystyczna trasa zwiedzania Gdańska z mapką i opisem 10 ciekawostek o Muzeum Bursztynu w Gdańsku Gdańskie zoo. Oprócz tego na blogu znajdziecie jeszcze dwa inne artykuły o Gdańsku, które nie wchodzą w skład cyklu „Krople Gdańska”, gdyż powstały, zanim ten pomysł pojawił się w mojej głowie: o Wyspie Sobieszewskiej i fokach, o Zbiorniku Wody Kazimierz na Wyspie Sobieszewskiej i śluzie w Przegalinie. Jak trafić do Piwnicy Romańskiej? Mimo że ten zabytek znajduje się w samym centrum Gdańska, to łatwo go przeoczyć. Wejście do niego znajduje się na Placu Dominikańskim, pomiędzy Halą Targową a Klasztorem Dominikanów. W tym miejscu znajduje się nieduży targ, a wejście do muzeum znajduje się w jednym z zielonych pawilonów z napisem Muzeum. Gdybyście zwiedzali Gdańsk zgodnie z moją propozycją, na pewno będziecie koło niej przechodzić. Trochę historii Piwnica była fragmentem XIII-wiecznego kościoła św. Mikołaja, który później został przekazany Dominikanom. Świątynia znajdowała się wówczas na miejscu obecnej Hali Targowej, gdzie teraz na dolnym poziomie możecie zobaczyć ekspozycję fundamentów pierwszego kościoła św. Mikołaja. Ponieważ królował wtedy styl romański w architekturze, stąd dzisiejsza nazwa zabytku – Piwnica Romańska. W XIV wieku kościół stał się za mały dla rozrastającego się pod panowaniem Krzyżaków miasta i tuż obok zbudowano nowy, który stoi do dziś. Jest jednym z niewielu budowli ocalałych z pożogi Gdańska w 1945 roku. To właśnie Dominikanom z kościoła św. Mikołaja zawdzięczamy tradycję Jarmarku Dominikańskiego, który organizowany jest od 1260 roku. Sama piwnica Romańska została odkryta całkiem niedawno, bo na przełomie 2005 i 2006 roku, a udostępniona zwiedzającym na koniec 2014 roku. Ze względu na wiek, obecnie jest jednym z najcenniejszych zabytków architektonicznych w Gdańsku. W wyniku prowadzonych na tym terenie prac archeologicznych odkryto nie tylko Piwnicę Romańską, będącą najstarszym zachowanym wnętrzem w Gdańsku, ale także średniowieczną osadę i cmentarz. Zwiedzanie Piwnicy Romańskiej Zwiedzanie Piwnicy Romańskiej odbywa się w niewielkich grupach, maksymalnie 10-osobowych, z przewodnikiem i trwa około 30 minut. Nie jest możliwe wejście tam na wózku inwalidzkim i z wózkiem dziecięcym. Na początku, po zejściu do podziemi, zobaczymy film pokazujący animację terenów, na których znajdował się pierwszy kościół św. Mikołaja i do którego należała zwiedzana piwnica. Pełniła ona kiedyś funkcje kuchni i jadalni. Najefektowniejszym pomieszczeniem muzeum jest właśnie refektarz, czyli klasztorna jadalnia. Jest on atrakcyjnie podświetlany na różne kolory. W muzeum są również wyeksponowane różne znaleziska z tego terenu, takie jak naczynia, biżuteria, medaliki i inne rzeczy osobiste należące do ówczesnych gdańszczan. Ossuarium W muzeum znajduje się również ossuarium, czyli miejsce, gdzie składowano kości zmarłych. Kiedyś chowano zmarłych w kościołach, ale gdy zaczynało brakować miejsca, to starsze groby opróżniano, a kości składano właśnie w ossuariach. To w Piwnicy Romańskiej pochodzi z XVI i XVII wieku. Podczas badań archeologicznych znaleziono łącznie w trzech ossuariach ponad 100 tysięcy kości należących do ponad 3 tysięcy osób! Informacje praktyczne Adres: Piwnica Romańska – Oddział Muzeum Archeologicznego w Gdańsku pl. Dominikański 1 80-844 Gdańsk tel. 508 816 502 Godziny otwarcia: Muzeum otwarte jest od wtorku do niedzieli w godzinach 10:00–17:00. W poniedziałki – nieczynne. Nieczynne także w większość dni świątecznych w roku – warto wcześniej sprawdzić na stronie muzeum. Zwiedzanie odbywa się co 30 minut w maksymalnie 10-osobowych grupach. Warto wziąć pod uwagę, że ze względu na specyfikę historycznej budowli, muzeum nie jest dostępne dla wózków dziecięcych i inwalidzkich (zejście schodami do podziemi i wąskie niektóre przejścia). Bilety: Normalny: 10 zł Ulgowy: 7 zł Ulgowy dla dzieci i młodzieży do 16 roku życia: 1 zł Bezpłatny wstęp przysługuje dzieciom do lat 7. W niedzielę wejście jest bezpłatne dla wszystkich. Ponadto bezpłatny wstęp umożliwia Gdańska Karta Turysty z pakietem “Odkrywca” lub “Odkrywca Premium”, a także Gdańska Karta Mieszkańca (bezpłatne wejście raz w roku). Metropolitalna Karta do Kultury uprawnia do zwiedzania ulgowego. Bilety normalne i ulgowe można kupić w kasie muzeum lub online – tam można zarezerwować wejście na konkretną godzinę. Pozostałe bilety (bezpłatne, rodzinne itp.) są dostępne wyłącznie w kasie muzeum. Podsumowanie Dziękuję, że poświęciliście czas na odkrycie tajemnic Piwnicy Romańskiej w Gdańsku razem ze mną. 🙂 To fascynujące miejsce pełne historii, której ślady można odnaleźć w każdym zakamarku. Mam nadzieję, że ten wpis dostarczył Wam ciekawych informacji i zainspirował do dalszych poszukiwań. A co Wy myślicie na temat tego niecodziennego miejsca? Mieliście okazje zajrzeć do tego niezwykłego zakątka? Czekam na Wasze komentarze – może razem odkryjemy jeszcze więcej fascynujących faktów związanych z historią Gdańska? [...] Read more...